Coureurs uit de talentenklassen bereikten de MotoGP de afgelopen jaren vaak terwijl ze nog niet eens droog waren achter de oren. Negentien, twintig jaar en dan het hoogste toneel in de tweewielersport bereikt hebben, het kan iets doen met een coureur en een mens. De route die Augusto Fernandez afgelegd heeft richting zijn zitje bij Tech3 GasGas Factory Racing is een beetje anders. Met zijn 25 jaar, 6 maanden en 2 dagen op de dag van de Grand Prix van Portugal is Fernandez betrekkelijk oud voor een rookie in de MotoGP.
Net als veel van zijn collega’s in de MotoGP was Fernandez heel jong toen hij voor het eerst op een motor plaatsnam. Zes jaar, om precies te zijn. Toch was de route van Fernandez niet de normale richting de MotoGP. Geen Red Bull Rookies Cup, geen Moto3. Fernandez kwam via diverse kampioenschappen op productiemotoren in het Europees kampioenschap terecht. Daar werd hij in 2014 kampioen alvorens hij een jaar later de overstap maakte naar Superstock 600, nog zo’n klasse in het Europees kampioenschap. In die klasse eindigde hij op de vijfde plek waarna er weer een nieuwe opstap lonkte. Deze keer ging hij naar het Moto2-kampioenschap van Europa, maar ook daar zat hij niet lang.
Een weekend later maakte hij het nog bonter door het podium in de Grand Prix van Australië op acht duizendsten van een seconde te missen. Vanaf dat moment was wel duidelijk dat Fernandez zijn plek in de Grand Prix-paddock gevonden had. Dat bracht echter ook druk met zich mee. De vijfde plek in Qatar was heel aardig, maar een valpartij in een training op Termas de Rio Hondo zorgde ervoor dat Fernandez twee races moest missen. Hij had zijn pols gebroken. Na zijn terugkeer in Jerez schoot de coureur op formidabele wijze meteen raak. Hij eindigde achter Lorenzo Baldassarri en Jorge Navarro op de derde plek, een kleine seconde van de winnaar. Ook in Le Mans schopte hij het met een nog niet helemaal herstelde pols tot de derde plek. Het waren de eerste tekenen van de Fernandez die we de volgende jaren nog veelvuldig zouden zien.
Sterker nog, een maand later haalde Fernandez op het TT Circuit van Assen voor het eerst echt de trekker over. Hij schreef de MotoGP-race op zijn naam door Brad Binder op waarde te kloppen. Met die overwinning en ondanks de gemiste races werd Fernandez vanaf dat moment wel gezien als een rijder die in potentie zou kunnen meedingen om de wereldtitel. Hij schreef vervolgens op spectaculaire wijze ook de Britse Grand Prix op zijn naam, ook in Misano was hij de beste. De ‘hypetrein’ kwam abrupt tot stilstand met een valpartij in de Grand Prix van Aragon. Ook in de races daarna kon Fernandez niet doordrukken waardoor landgenoot Alex Marquez uiteindelijk de wereldtitel pakte.
Het coronajaar 2020 was in allerlei opzichten vreemd. Fernandez stapte weliswaar over naar het succesvolle Marc VDS, maar het kwam zijn prestaties niet ten goede. Op basis van het voorgaande jaar was Fernandez één van de topfavorieten voor de wereldtitel, maar in werkelijkheid kwam hij nooit in de buurt. Hij haalde het podium niet, moest door een voetblessure nog een race missen en eindigde in het kampioenschap op de teleurstellende dertiende plek.
Hard werken
Voor 2022 nam hij plaats in de KTM Ajo-renstal, het team van de succesvolle manager Aki Ajo. Hij had het jaar ervoor Remy Gardner en Raul Fernandez (geen familie) onder zijn hoede, de twee domineerden vervolgens het hele Moto2-veld. Fernandez kreeg bij Ajo de Moto3-sensatie Pedro Acosta als teamgenoot, een mooie mix van ervaring en puur talent. De start van het seizoen was voor Fernandez opnieuw niet overtuigend. Hij wisselde een paar goede resultaten af met crashes in Argentinië en Portugal. In Le Mans kwam de bevrijdende eerste zege en opnieuw was het alsof er iets klikte. In het vervolg van het seizoen was Fernandez moeilijk af te stoppen met de indrukwekkende hattrick: hij won in Duitsland, Nederland én Groot-Brittannië.
Ai Ogura was de voornaamste tegenstander in de strijd om de wereldtitel en dat bleek nog een taaie tegenstander voor de KTM Ajo-rijder. De Japanner maakte een sterke indruk, maar gaf op bepalende momenten ook veel punten weg. Toen de coureur in leidende positie uitviel in Maleisië en Fernandez weer vierde werd, was wel duidelijk dat de Spanjaard het in Valencia kon beslissen. Zo geschiedde ook. Ogura viel weer en Fernandez bleef koeltjes door zijn teamgenoot Acosta te volgen. De tweede plek was ruim voldoende om zich Moto2-wereldkampioen te mogen noemen.
Tussenpaus?
Met zijn sterke tweede seizoenshelft was wel duidelijk dat Fernandez een plek zou krijgen in het tweede team van KTM, dat vanaf 2023 door het leven gaat als Tech3 GasGas Factory Racing. Of hem ook echt een toekomst in dat team gegund is, zal wellicht al in de eerste maanden van dit jaar blijken. KTM heeft met Pedro Acosta een waar supertalent in de gelederen die vanaf 2024 een plek in de MotoGP krijgt. Op dit moment is de plek van Fernandez de enige ‘vrije’ plek aan het eind van 2023.
Het is de druk die een rookie in de MotoGP misschien niet moet hebben, maar het is in het geval van Fernandez een zekerheidje. Ook is KTM de afgelopen jaren niet het meest geduldige team gebleken als het om rookies ging. Hoe Fernandez daarmee omgaat, moet de komende maanden blijken. Eén voordeel: de Spanjaard heeft een sterke kop die verstandig genoeg is om met dergelijke druk om te gaan.
Is Augusto Fernandez een tussenpaus bij GasGas?
Photo by: Gold and Goose / Motorsport Images
