De opleiding voor Uber-chauffeurs
Foto: © Hitmaker / Sega
Foto: © AlphaYellow / Screenshot YouTube
Het ‘open-wereld’ Sega-racespel was een chaotische, kleurrijke hap frisse lucht toen het in de late jaren ’90 arriveerde in de speelhallen (en op Sega’s eigen Dreamcast), waar de gesloten circuits werden afgeschreven ten faveure van een complete 3D-stad vol verkeer.
Je taak was simpel: kom met piepende banden tot stilstand voor een potentiële klant en lever deze zo snel en stijlvol mogelijk af op hun bestemming. Product placement stond in de gamewereld nog in de kinderschoenen, maar waarschijnlijk heeft Crazy Taxi zijn makers véél geld opgeleverd, want veel van die bestemmingen waren winkels en vreetschuren die in het echte leven ook bestonden: Levi’s Jeans, Tower Records, Pizza Hut.
Altijd op jacht naar de kortste route
En omdat de tijdlimieten strak waren en de passagiers veeleisend, was je altijd op zoek naar een manier om een paar seconden te winnen op je route. Vaak was de snelste weg naar je bestemming simpelweg níét op de straat rijden, maar de directe route door een enorm grasveld pakken – een beetje alsof je actief aan het uitzoeken was of er voor Uber-chauffeurs misschien ook nog een lagere score te behalen was dan nul sterren.
Maar als je echt op weg was naar een highscore, dan kon je extra geld verdienen door fooien, en dan wel door riskante stunts uit te voeren als driften, springen en het nét niet raken van andere auto’s in het spel. Allemaal van die dingen die, als je ze in het echte leven zou uitvoeren, je passagier zouden doen graaien naar de deurhendel, kreten uitslaand die elke hond in een omtrek van vijf kilometer aan het janken zou krijgen. Hé, er is een reden dat ze het geen Verstandige Taxi noemden…
