Nu wordt de familie-sedan geofferd voor meer SUV's
Foto: © Ford
Het is soms best lollig om even terug te kijken op onze naïviteit in vervlogen dagen – zoals een paar decennia terug, toen sedans nog een ding waren. Het was groot nieuws toen Ford in 2005 naar de IAA in Frankfurt kwam met een voorproefje van de sexy nieuwe Mondeo voor 2007. De Mondeo was, net als de Vectra/Insignia, een auto die altijd werd gezien als een vrij saai model waarvan de volgende versie telkens weer een stuk cooler, stijlvoller en zelfs (jazeker) ‘relevanter’ beloofde te worden.
En dat was een belofte die ze makkelijk konden waarmaken in de perfect uitgelichte omstandigheden van een stand op een autoshow, maar die elke keer weer als sneeuw voor de zon verdween als de uiteindelijke auto contact maakte met de brute werkelijkheid, met zijn plastic wieldoppen in de goedkope lease-uitvoering. Maar dat moest op dit moment allemaal nog komen.
Waarom keek iedereen zo uit naar de Ford Iosis?
De Ford Iosis was zeker een opwindende ontwikkeling voor het bedrijf, na de geometrische periode van ‘New Edge’-design die was begonnen met de Focus van 1998, en de suffe rechte lijnen van de tweede-generatie Mondeo die in 2000 op de markt was gezet. Volgens de beste tradities van conceptcars zat de Ford Iosis natuurlijk weer vol met allemaal coole dingen waarvan het niet de minste bedoeling was dat er in de productieversie ook maar íéts van overbleef.
De Ford ‘Bondeo’
Over de motor in de Ford Iosis werd met geen woord gesproken – niets kan glamour sneller doen verdampen dan het noemen van ‘2,2-liter diesel’ in dezelfde zin. En net als met die nederige motor: wie had in 2005 kunnen bevroeden dat de Mondeo nog maar twee generaties te gaan had voordat hij op de plank zou belanden met een sticker ‘irrelevant’ erop?
De brave familieauto is geschrapt, slachtoffer geworden van de meedogenloze opmars van SUV-modellen. Maar wie weet waar we over een decennium of twee weer aan toe zijn? Wellicht accepteren we dan weemoedig het feit dat we crossovers en werkpaarden waar we uiteindelijk best trots op waren, hebben laten schieten ten faveure van semiautonome deeldozen op wielen, het soort mobiliteitsoplossingen waar hoop naartoe gaat om te sterven. Wat een vrolijke gedachte.
