Inclusief drifts waar rubber nachtmerries over heeft
Foto: © arronmunroe / Screenshot YouTube
Foto: © Bandai Namco
Ridge Racer verscheen in 1993 in de speelhallen en had eigenlijk alles: felgekleurde 3D-polygonen, soepele bewegingen en minstens één echte bergkam (‘ridge’) waar je overheen kon racen. De kast stond meestal naast die andere racegame die in de jaren ’90 alles aan deed om je van je zakgeld af te helpen: Sega’s Daytona USA.
Maar één circuit
En het kleinste trapje op je rempedaal en een ruk aan het stuur resulteerde al in een enorme, bandenmartelende glijpartij. Driften is in een game zelden verleidelijker geweest. Hoewel er feitelijk maar één circuit was dat je je in deze eerste versie meester moest maken, met een paar lay-outs, was dat circuit wel een hogelijk gecomprimeerde roadtrip die vanuit een drukbevolkte metropool via een bergweg met een hangbrug met een hoog dramatisch gehalte voerde naar een idyllisch resort aan het strand.
Twee jaar later kwam er ook een PlayStation-versie die op alleszins aanvaardbare wijze naar de console was vertaald, wat Ridge een hele schare nieuwe fans opleverde. Daarbij hielp het ongetwijfeld een aardig handje dat Sega rond dezelfde tijd kwam met een berucht verschrikkelijke versie van Daytona voor de Saturn, die ongeveer zo trouw aan het origineel was als de gemiddelde deelnemer aan Love Island.
Ridge Racer in een levensechte MX-5
Geen van beide was echter de beste manier om Ridge Racer te spelen. Die eer komt de steeds zeldzamer wordende Ridge Racer Full Scale-machine in de speelhal toe, die je in staat stelde het spel te spelen op een enorm, drie meter groot scherm vanachter het stuur van een echte Mazda MX-5 in schaal 1:1, compleet met werkende contactsleutel en meters. Naar het schijnt kostte die hele set-up je in 1993 al bijna twee ton, dus zo goed als het dubbele in hedendaagse euro’s. En dan moest je het hele gevaarte ook nog door je voordeur zien te krijgen…
