Sam Philip, TGTV’s scriptschrijver, gaat op avontuur. Een elektrisch aangedreven avontuur nog wel. We wensen hem succes
Foto: © TopGear
Ik heb een zwak voor het idee van een jaren-’20 roadtrip. Als er een paar doldrieste aristocraten bij betrokken zijn, vreselijke wegen, een auto die de Pompidou-Whippet Munificent of zoiets heet en een amusante episode waarin de onfortuinlijke reizigers in een dorp met een woest varken moeten worstelen in ruil voor een plens benzine, dan ben ik de eerste die de vergeelde oude paperback bij het boekenantiquariaat wegsleurt, geloof dat maar.
Althans: dat dacht ik. Want wanneer ik dit schrijf, ben ik bezig met het plannen van de zomervakantie met de familie, waarin we van Engeland naar onze favoriete stek in de Franse Alpen rijden; een rit van bijna 1.200 kilometer.
Roadtrippen is anders met een elektrische auto
In de afgelopen jaren hebben we de pitstopstrategie fijngeslepen: we rammen de auto vol benzine en sandwiches, doen één tank- en wc-stop van tien minuten halverwege Frankrijk, en dan zijn we er. Van gevaar is geen sprake, voor wie de tegenwoordigheid van geest had om kinderen te kweken met een blaas van staal.
‘Als het geen sprong in het onbekende is, dan toch minstens in het hoogst oncomfortabele’
Volgens mijn berekeningen kunnen we een actieradius van hooguit 240 kilometer verwachten. Wat, als we ons houden aan een strikte laadstrategie met een klein beetje speelruimte, neerkomt op elke 160 kilometer bijladen. Dus in plaats van één stop van tien minuten moeten we rekening houden met zo’n zes stops van, laten we zeggen, 45 minuten per stuk? Ik hoop dat ik het te somber inzie. Maar dat is het punt: ik weet het gewoon niet. Het avontuur!
Of slaan de stoppen nu door?
Uiteraard ben ik haast hysterisch opgewonden over dit retro-ongemak. Ik heb zelfs een papieren wegenkaart – kun je je die nog herinneren? – vol stickers met snellaadstations en kilometer-per-kWh-berekeningen.
Ik heb geleerd hoe je in het Frans zegt: ‘Goedemiddag, waarde heer, kunt u mij de weg tonen naar uw snelste elektronen?’ Ik heb een noodfluitje, omdat ik het gevoel heb dat dat nog weleens van pas zou kunnen komen. Het gaat moeilijk worden. Hartverscheurend, waarschijnlijk. Ik kan niet wachten. De romantische, god-weet-hoe-het-zal-eindigen-roadtrip uit de jaren ’20 is terug, en dat dankzij een stekker.